Het leven moet door
Medio juli heb ik het congres: “For life to go on” in Aken bezocht. Een internationaal congres over suïcide preventie, georganiseerd door IFOTES, International Federation of Telefone Emergency Services.
Ik was erg onder de indruk van het getal. Er waren nl 1600 deelnemers. Op zich is dat natuurlijk helemaal niet zo bijzonder. Maar in dit geval waren de deelnemers vrijwilligers uit de hele wereld. Mensen die zich om wat voor reden dan ook belangeloos inzetten voor de medemens. En dan met name de eenzame medemens, de mens in sociale of emotionele nood. Deze mensen kampen vaak met suïcidale gedachten.
Er waren sprekers die het onderwerp suïcidepreventie wetenschappelijk benaderden, sprekers vanuit het werkveld en er sprak zelfs een ervaringsdeskundige. Zijn leven ging door na een (mislukte)suïcidepoging.
De mensen die rondlopen met suïcidale gedachten willen eigenlijk niet dood, ze willen de pijn niet meer voelen. De pijn van eenzaam zijn. De suïcidale gedachten zijn eigenlijk wanhoopsgedachten. Ze zien geen andere uitweg. Als de sociale of emotionele eenzaamheid dragelijker gemaakt kan worden door oprechte aandacht van een medemens, kan dat preventief werken, verzacht dat de diepe gevoelens van eenzaamheid en worden er mensenlevens gered.
Zoals ik al zei was ik erg onder de indruk van het grote aantal vrijwilligers. Al deze mensen doen hun uiterste best om hun (vrijwilligers)werk zo goed mogelijk te doen. En vaak zijn ze nog eens hard voor zichzelf en leggen de lat hoog. Maar daar over een andere keer…
Het doet ertoe, je verhaal te delen. Want soms is de last te zwaar en moet je delen.
Het doet ertoe te kunnen luisteren. Te horen wat de ander te zeggen heeft. Dat is goud waard. Dat is wat al deze mensen in deze zaal doen. Dat ontroerde me. En dat deed me goed en gaf me een boost. Ik nodig je uit om je verhaal bij mij te komen doen. Ik heb een professioneel luisterend oor. En verwijs door waar nodig.
(Afbeelding van Francesca Dioni CC BY 2.0 )